رهگذر

شیشه دلم می ترکد ...

می پاشد خرده شیشه هایش به اطراف

می بینم که دیگر بند خوردنی نیست ،

کم آورده در برابر آسیب های زمانه ، بی رحمی دوران و حرف بی امان

بارش سنگین شده و طاقتش طاق !

تکه های دلم را با دستانم و با احتیاطی وسواس گونه جمع می کنم ،

می ریزمشان در رود پر خروش و بی آرام تفکراتم ...

می شوند ماهی ! سرگردان در عمق آب های کبود پریشانی و تشویش

با قلبی ترک خورده ... در طلب اقیانوس بی کران آرامش

در آرزو و امید رسیدن به بزرگترین پناهگاه های خیال

 

در پی نبردی خاموش با سلول تنهایی اش .. بی هراس و تامل، از عمق "تنگ بلور" تفکرات من بیرون می پرد

شروع به تقلا می کند ! آخر آن بیرون خبری نیست ! ملجایی نیست ! هر چه بود در "من" بود !

 

ماهی بی پناهم آبی نمی یابد ... آواره می شود 

کوچک تر و ناتوان تر از آن است که اشتباهش را جبران کند

او ... می میرد :(

باز می میرد ........ می شکند ........ خرد می شود

 

و من باز خرده هایش را جمع می کنم ... با درد ... با اندوه

" قلبم درد می گیرد .. "

به صدا در آمده است

فریاد می زند

هوار می کشد

می خواهد ماهی اش را در آغوش بگیرد .. ..

ماهی را در رگ هایش جاری کند ...

با دلش " یک دل " شود !!

لحظاتی می گذرد و دست و اندیشه من در پی خواسته قلب به حرکت در می آید

 

" قلبم آرام می گیرد ، آسوده می شود " .. آغوشش گرم است و تپنده و ماهی قرمز رنج دیده ، حیاتی دوباره می یابد

 

امـــا ، این بار ، دریای وسیعی نیست .

رگ است ، دالان است ، دهلیز است . محدود است ولی ـــــــــــــــــ این قلب ، عاشق اوست !

پهناوری خیال را ندارد اما خوب است ، قشنگ است .

ماهی تنهای من ، دلش را بزرگ تر میکند تا با محبوب یکی شود

دل ماهی و دل آدم به هم پیوند می خورند ...

ماهی با قلب یکی می شود

 

خرده شیشه های تن نحیف ماهی ، قلب را می سوزاند

اما او طاقتش بسیار است ، شکایتی ندارد ، صبور است

ماهی را دارد و نجاتش می دهد ، از هر نابسامانی .

 

ماهی اندوهگین دل من ، در قلبم ، خوب حفظ می شود ، از هر زخم خوردنی .

و دیگر آرزویی ندارد 

 

 

 

 

 

 

ای روزهایی که در پی هم می آیید و می روید

ای آسمان شب های تنهایی من

اتاق من در انتظار نوری است

که پرتوهای خورشید درخشان تو برایش به ارمغان می آورد

 

اتاق تنهایی من ، دلش گرفته

از غبار روزهایی که می آیند و می روند .. بی رهگذری

 

تاریکی ، سکوت ، سکون و عدم

عدم ؛ جایی که من از آن هبوط کرده ام .. در ناکجا

جایی در عمق دنیا ، دنیای شلوغ آدم ها ، آدم هایی که می آیند و می روند .. بی حرفی

 

در کنج اتاق نشسته ام و دلم می خواند ...

دلم می خواند و می خواهد ترانه ای بشنود از آن سوی دنیا از دور دست ها ، صدایی

از فراسوی زمان ، جایی که هیچ نیست و همه هست

 

افق ؛ می بینم که به آن نزدیک می شوم با دلواپسی

و اندوه ،

دلی مالامال از تاثر و تشویش

 

پرده اتاق ، از من به تو نزدیک تر است

جایی که من از آن به آسمان می نگرم

نگاهم از تار و پود در هم پیچیده ی پرده ی آویزان اتاق می گذرد

 

شب ها وقتی که همه خوابند ، وقتی همه می میرند ..

من بیدار می مانم و چشمان خیره ام در جستجویند

در تو می نگرند ، پی درخششی ، امیدی ، خاستگاهی ، مامنی

 

آسمان ! در تو امید فراوان است . سرچشمه ات کجاست

آیا می دانی ؟

بزرگترین ها در زیر پای تو جای می گیرند ! با همه ستارگانت ، با همه خالی بودنت

و با همه زندگی هایت ..

زندگی هایی که در عمق تو جای دارند    در عمق تو جان دارند    می گذرانند

سپری می شود عمرهایشان و تو

تو ای آسمان بلند ! هنوز پابر جایی   چیست راز تو ؟

کجاست آقای تو .....

سلام این یک وبلاگ آزمایشی ست ... ممنون ازینکه سری هم به اینجا زدید